شبنم یک صبح خندانیم ما

شاعرى که پیش از مرگ سکوت کرد

روی رایانه نفتی منزل یه برنامه RSS خوان نصب شده که سرخط اخبار بعضی سایت ها رو میگیره . امشب که نیم نگاهی به این سرخط ها انداختم در لابه لای تیترهایی که پر است از هیاهوی قداره بندانی که از چهار گوشه جهان برای بشریت ویکدیگرشاخ وشانه می کشند چشمم به این تیتر خورد : پیکر «م ـ آزاد» در تهران تشییع شد ، دنباله خبر را که می خوانی .. پنجشنبه اى که گذشت محمود مشرف تهرانى شاعر بلند آوازه ایران(م.آزاد) و یکى دیگر از آخرین بازماندگان شعر نیمایى به علت پیشرفت بیمارى سرطان روده، در تهران زندگى دیگرى را شروع کرد.
م.آزاد یکى از شاعران پس از نیما بود که در شعرهایش رگه هایى از شعر نیمایى جریان داشت. آذرماه سال ۱۳۱۲ در تهران متولد شد، در دانشگاه ادبیات خواند و سرایش شعر را از دهه ۳۰ آغاز کرد؛ اما در دهه ۴۰ خوش درخشید. برخلاف این ذهنیت که او را بیش تر عاشقانه سرا مى دانند، بیشتر شعرهایش داراى مضمون هاى اجتماعى پنهان، عصیان، اندوه و مبارزه اند. در اینجا اما قصد مرثیه سرایى براى آن شاعر بزرگ را ندارم، اما می خواهم بگویم او برای من وبسیاری دیگر شاعری اجتماعی ، عصیانگر ، مبارز ومهمتر از همه نگهدار حرمت قلم بود که این همه مخصوصا آخری در زمانه ای که شعر فروشان روزگار من وتو ....خیلی هم ساده نیست چرا که ...غم نان اگر بگذارد .سروده های فراوانی از او بجا مانده سرودهء در کوچه سار شب او را سالها پیش استاد شجریان اجرا کرده است.با طلب آمرزش و آرامش براى روح بلند م. آزاد، قسمتی از شعر « تنها انسان نیست » او را مى خوانیم :
تنها انسان گریان نیست
من دیده ام پرندگان را
من برگ و باد و باران را
گریان دیده ام
تنها انسان گریان نیست
تنها انسان نیست که می سراید
من سرودها از سنگ
نغمه ها از گیاهان شنیده ام
من خود شنیده ام سرودی از باد و برگ
تنها انسان سرود خوان نیست
تنها انسان نیست که دوست می دارد
دریا و بادبان
خورشید و کشتزاران یکسر
عاشقانند
تنها انسان تنهایی بزرگست
انسان مرگ رای
اندیشه های مرگش ویرانگر