نوروز

 برف می‌بارد؛
 برف می‌بارد به روی خار وخاراسنگ.
 کوه‌ها خاموش،
 دره‌ها دلتنگ،
 راه‌ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ…
 بر نمی‌شد گر زِ بامِ کلبه‌ها دودی،
 یا که سوسوی چراغی گر پیامی‌مان نمی‌آورد،
 ردِ پاها گر نمی‌افتاد روی جاده‌ها لغزان،
 ما چه می‌کردیم در کولاکِ دل آشفته‌یِ دم سرد؟

 "زندگی را شعله باید برفروزنده؛
  شعله‌ها را هیمه سوزنده.
 جنگلی هستی تو، ای انسان!

 جنگل، ای روییده آزاده،
 بی‌دریغ افکنده رویِ کوه‌ها دامان،
 آشیان‌ها بر سر انگشتانِ تو جاوید،
 چشمه‌ها در سایبان‌هایِ تو جوشنده،
 آفتاب و باد وباران برسرت افشان،
 جان تو خدمت‌گرِ آتش…
 سربلند و سبز باش، ای جنگلِ انسان!

" زندگانی شعله می‌خواهد"، صدا سرداد عمو نوروز،
 شعله‌ها را هیمه باید روشنی افروز.....

         ایرانی سر فراز سیاووش کسرایی